ZAGORI TERA 80km _Το «μέρος πίσω απ το βουνό» είναι μια Disneyland για παιδιά γενναία!!!

0
8083

Το «Ζagori TERA» ήταν ο πρώτος βουνίσιος ultra αγώνας που έτρεξα στο ξεκίνημα της ενασχόλησής μου με το ορεινό τρέξιμο το 2015. Πιο πριν είχα μόλις ένα χρόνο που έτρεχα σε αγώνες βουνού και όχι με συχνή επαφή. Στα Ζαγοροχώρια δεν είχα πάει ποτέ μέχρι τότε, το όνομα του αγώνα ήταν που με τράβηξε και η ιδέα να τρέξω 80 χιλιόμετρα ακουγόταν σαν πραγματική πρόκληση! Τώρα πια, είναι ο μόνος αγώνας βουνού που έχω τρέξει –και τερματίσει- για τρίτη φορά. Γι’ αυτόν το λόγο και λέω για το TERA, πως ήταν ένας έρωτας που εξελίχθηκε σε δεσμό.

Τρέχοντας φέτος την διαδρομή για τρίτη φορά, γνώριζα τι θα αντικρύσουν τα μάτια μου. Όλα μου ήταν γνώριμα… Ξεκινώντας να διηγηθώ την εμπειρία μου φέτος, σκέφτηκα πως υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να πω, όμως δεν έχουν τη δύναμη των συναισθημάτων της πρώτης μου φοράς και ίσως δεν είναι ικανά να προσφέρουν κάτι σε όποιον το διαβάσει. Εξάλλου, εκείνος που πρέπει να μάθει γι’ αυτόν τον αγώνα δεν είναι ο έμπειρος αθλητής, που ξέρει καλά από αγώνες. Το πιο σημαντικό σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι να εμπνεύσουμε τον καινούργιο, τον νεόφερτο στο χώρο αυτό αθλητή, ο οποίος γοητεύεται από την ιδέα και φλερτάρει με αυτήν, προκειμένου να το τολμήσει. Θα μιλήσω λοιπόν για την πρώτη μου φορά στο Ζαγόρι, καθώς νιώθω πως αυτής της πρώτης φοράς το συναίσθημα και η εμπειρία αξίζουν να εξωτερικευτούν. Αυτή η πρώτη φορά με πόνεσε, οπότε αυτή ήταν και που χαράχτηκε μέσα μου.

Ήταν Ιούλιος του 2015, όταν μόλις είχα τελειώσει τον Olympus Marathon. Όπως πολλοί ακόμα, έτσι κι εγώ πέρασα τότε για πρώτη μου φορά από το κλασικό αγώνα βουνού της χώρας μας. Πολλοί φυσικά είναι κι εκείνοι που επιστρέφουν στον Όλυμπο κάθε χρόνο, για να βελτιώσουν την επίδοσή τους εκεί, άλλοι όμως ψάχνουν αμέσως μετά να βρουν νέα όρια αφού το έζησαν αυτό. Νομίζω πως από τότε εκείνο που αναζητούσα -και το έχω καταλάβει σίγουρα τώρα που γράφω- είναι όχι η καλή επίδοση αλλά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή σε έναν αγώνα. Το ταξίδι είναι που μετράει περισσότερο κι όχι ο προορισμός! Εγώ άρχισα να τρέχω καθαρά από ανάγκη να ξεφύγω από ανάγκη διαφυγής από την πεζή καθημερινότητα και ήμουν ανίδεη από επιδόσεις και στόχους. Δεν είχα ποτέ μέχρι τότε την αντίστοιχη …παιδεία και εκτός από αυτό φροντίζω συχνά να θυμίζω στον εαυτό μου το λόγο για τον οποίο βρέθηκα στα μονοπάτια και στο ορεινό τρέξιμο, για να τον προστατεύσω από την «κινούμενη άμμο» τέτοιων εμμονών όπως οι επιδόσεις. Κι αν τύχει και παρασυρθώ, χαίρομαι που κάποιοι καλοί φίλοι μου το υπενθυμίζουν.

Αυτό ήταν λοιπόν που αναζήτησα λίγες μόνο μέρες μετά τον μαραθώνιο του Ολύμπου! Έναν αγώνα που θα με στείλει ακόμα πιο πέρα, θα με βάλει σε μεγάλη δοκιμασία ψυχής και θα με προβληματίσει στη σκέψη για το πόσο ικανή είμαι να τον φτάσω μέχρι το τέρμα. “Zagori Tera 80km” μου λέει ο φίλος μου «θα τρέχεις και τη νύχτα!». Γούρλωσα τα μάτια, έμεινα πάγος, το αίμα μου και όλα μέσα μου αναστατώθηκαν, στο στομάχι ένιωσα πεταλούδες λες και ερωτεύτηκα.

-Το θέλω… θέλω κι εγώ! Πότε; Πότε είναι; Προλαβαίνω;

-Ναι βρε! Ξεκουράσου τώρα από τον Όλυμπο και του τον Ιούλιο θα είσαι έτοιμη.

-Του χρόνου;;; Πλάκα κάνεις… Μπορώ να πνίξω όλον αυτόν τον πόθο για έναν ολόκληρο χρόνο μέχρι να το ζήσω; Κι αν ως τότε δεν προλάβω; Όχι βέβαια. Τώρα!

Γέλασε ο καλός φίλος.

-Βρε δεν προλαβαίνεις, έχουν κλείσει κ οι εγγραφές. Σε 15 μέρες περίπου είναι ο αγώνας. Άσε που ούτε ένας μήνας δεν θα έχει περάσει από τον αγώνα που μόλις έτρεξες! Δεν θα έχεις προλάβει να ξεκουραστείς.

Αμέσως έψαξα και βρήκα τηλέφωνα -οι εγγραφές είχαν όντως κλείσει- όμως εγώ παρακάλεσα να κρατήσουν τα στοιχεία μου και αν κάτι αλλάξει, κάποιος ακυρώσει, τους δήλωσα πως το θέλω πολύ. Έτσι, δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε, αλλά τις επόμενες μέρες απέκτησα κι εγώ τώρα είχα μια θέση στον αγώνα! Πέταγα από χαρά! Άρχισα να διαβάζω για τον απαραίτητο εξοπλισμό. Ήταν όμως πολύ μακριά από εμένα αυτή η υπόθεση, που όταν τρέχω έχω πάνω μου ένα παγούρι όλο κι όλο… Τι να έκανα όμως; Αυτό ήταν το παιχνίδι, αυτοί και οι κανόνες του…

Τσεπέλοβο, 20 Ιουλίου 2015. Έφτασα κι εγώ στα μέρη του Ζαγοριού! Αν και καινούργια στο χώρο, συνάντησα κάποιους πρώτους γνωστούς που είχα προλάβει να δημιουργήσω στο ορεινό τρέξιμο. Ανάμεσά τους και ο Αντώνης, ο οποίος εργαζόταν στην εταιρεία-χορηγό της διοργάνωσης. Θυμάμαι, με έφερε σε επαφή με την εταιρεία και μου ζητήθηκε να συμμετέχω στο video-trailer που θα έκαναν στη διάρκεια του γεγονότος και θα αφορούσε τον αγώνα! Φυσικά δέχτηκα και μου πρόσφεραν δικό τους εξοπλισμό, τον οποίο θα χρησιμοποιούσα κιόλας στον αγώνα. Το χάρηκα πολύ, ήταν μια ανέλπιστη εξέλιξη και ευχάριστη έκπληξη για μένα, που ήμουν τόσο νέα στο χώρο. Αυτό που άρεσε στον υπεύθυνο της εταιρείας, ο οποίος και πήρε την απόφαση, ήταν πως εκείνο που εκπροσωπώ δεν είναι ο πρωταθλητισμός στο ορεινό τρέξιμο αλλά το γεγονός ότι το κάνω εντελώς ερασιτεχνικά, κάτι σαν χόμπι…

Με αυτά και με άλλα, όπως συναντήσεις στην πλατεία του χωριού με άλλους, σπουδαίους στα μάτια μου, αθλητές πέρασε η παραμονή του αγώνα. Το σκοτάδι έπεσε και στο κρεβάτι τα μάτια μου δεν έκλειναν. Είχα πολύ άγχος, δεν ήξερα γιατί, αν και έπρεπε να το υποθέσω… Τη νύχτα, Ιούλιο μήνα καιρό, έριξε και μια δυνατή βροχή. Δεν είχα τρέξει ποτέ μέχρι τότε με άσχημο καιρό. Πριν ξημερώσει, στις τρεις τα χαράματα, χωρίς στην ουσία να έχω κοιμηθεί πάνω από λίγη ώρα, σηκώθηκα, ετοιμάστηκα και πήγα στο χώρο της εκκίνησης, μες στα άγρια σκοτάδια. Η βροχή ευτυχώς είχε σταματήσει, το χώμα μουσκεμένο, έβγαζε όλα τα αρώματά του. Εκείνη τη χρονιά η εκκίνηση γινόταν μέσα στο Τσεπέλοβο, σε ένα πάρκο. Εκεί κάποιοι αθλητές είχαν στημένα τα σκηνάκια τους. Φορούσα τον φακό στο κεφάλι και τον αναβόσβηνα να συνηθίσω, καθώς εκείνη τη νύχτα ήταν και η πρώτη φορά που δοκίμαζα να κινηθώ έτσι μες στο σκοτάδι. Μόλις πριν από λίγο άνοιγα κι εγώ πρώτη φορά στη ζωή μου «φακό κεφαλής» και είχε πολλή πλάκα! Το σακίδιο-γιλέκο φορεμένο στην πλάτη μου… Όλα αυτά για πρώτη μου φορά. Ένιωθα σαν κομάντο των Ειδικών Δυνάμεω, σκεφτόμουν όμως μέσα μου τόσα πράγματα που με προβλημάτιζαν… «Ασημίνα, πρόσεχε! Θα είναι δύσκολο το παιχνίδι», είπα στον εαυτό μου.

Γραμμή εκκίνησης! Τρία, δύο, ένα, φύγαμε!!! Κάπου 150 εκείνη τη χρονιά, σήμερα πάνω από 250 πιά! Εκατοντάδες φωτάκια άρχισαν να ανακατεύουν το σκοτάδι. Μια πρωτόγνωρη εικόνα στα δικά μου μάτια! Ξεκίνησα ήρεμα και συντηρητικά, καθώς ήξερα ότι θα είναι κάτι δύσκολο και εντελώς άγνωστο σε μένα. Σε χωματόδρομο στην αρχή και μετά μπήκαμε σε μονοπάτι, σε μια σειρά, ο ένας πίσω απ τον άλλον. Μια ατέλειωτη γραμμή από φωτάκια χάραζε το σκοτεινιασμένο ακόμα βουνό, καθώς οι αθλητές ανηφόριζαν το μονοπάτι. Μια εικόνα αλλόκοσμη κι αλλόκοτη, που εμένα τουλάχιστον μου προκαλούσε δέος. Μέχρι να το καταλάβω, το σκοτάδι είχε φύγει και είχε ξημερώσει, κάπου μετά από 3 ώρες αγώνα. Τσούκα-Ρόσα, Αβάλος! Σταθμός του αγώνα πάνω στον ουρανό! Επευφημίες, χαρά και όμορφη ατμόσφαιρα. Τσέκαραν το νούμερό μου και μου είπαν πως είμαι στα 2320 μέτρα, στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής.

– Κατηφόρα τώρα Ασημίνα!

– Πες το να ηρεμήσω… Άντε γειά σας!  Χαρά εγώ…

Και έκανα δυο βήματα πιο κει. Χάος κάτω!!! Το λέω με τα μάτια της τότε Ασημίνας. Έκανα στην άκρη κι άφηνα να με περάσουν όσοι βιάζονταν, εγώ δεν βιαζόμουν. Άρχισα σιγά-σιγά να κάνω δειλά βήματα στο έδαφος με απότομη κλίση και χαλίκι, που πατώντας  το υποχωρούσε. Νομίζω το έντονο φρενάρισμα και η δύναμη στον τετρακέφαλο να μπλοκάρω τα πόδια από φόβο, ήταν η αιτία που καταπόνησα τον τετρακέφαλο και στη συνέχεια τα γόνατα. Σε λίγο είχα πόνο στο δεξί πόδι, στην εξωτερική πλευρά του γόνατου. Θέλοντας να το προστατέψω, έριχνα στο άλλο πιο πολλή δύναμη και βάρος.

Αρκετή κατηφόρα μπροστά μου, με άγριο, τεχνικό τερέν καθώς κατηφορίζαμε προς το «Σιάδι της Μύγας». Ακόμα είχα πολύ δρόμο μπροστά μου και τώρα είχε αρχίσει να με πονά και το άλλο γόνατο στο ίδιο ακριβώς σημείο! Όμως, πίστευα ότι θα μείνει εκεί και δεν θα χειροτερέψει. Προσπαθώντας να φυλαχτώ, συνέχισα σε πιο αργό ρυθμό και κάπως έτσι συνεχίστηκαν και οι κατηφόρες κι έφτασα στη Μονή Στομίου. Από εκεί θα ξεκινούσε πια η ανηφόρα στη διαδρομή. Εκείνο τον πρώτο καιρό δεν μελετούσα τις διαδρομές των αγώνων, τα προφίλ, τους χάρτες… Τα άφηνα όλα στην τύχη, με εμπιστοσύνη στο έργο των διοργανωτών, λες κι αυτοί θα λιγόστευαν τις ανηφόρες. Έφαγα λοιπόν καλά στο σταθμό και πήρα τον ανήφορο, ο οποίος ήταν απίστευτος, εξωπραγματικός! Σαν από θαύμα όμως –δεν ξέρω τι μπορεί να έγινε- σταμάτησαν να με πονάνε τα πόδια, ένιωθα τόσο ελάχιστη ενόχληση, που με έκανε να παρακαλάω το θεό ή όποια δύναμη υπάρχει πάνω από μένα, να μου δώσει την ευκαιρία να παλέψω μέχρι το τέρμα.

Για πολύ μεγάλο κομμάτι, πάνω από δέκα χιλιόμετρα, κινήθηκα ναι μεν αργά, όμως χωρίς πόνους. Κατηφορίζοντας προς στο οροπέδιο με τις λίμνες, μετά τη Δρακόλιμνη, άρχισε και πάλι η ενόχληση στα γόνατα, στον ίδιο βαθμό με πριν. Κατάλαβα πως δεν υπήρχε περίπτωση να γλιτώσω από το κακό, θα έπρεπε να συνεχίσω. Έτσι, αγάπησα τις ανηφόρες και έκλαιγα στις κατηφόρες. Λίγο αργότερα, αφού ανηφόρισα στο καταφύγιο της Αστράκας, έφαγα, πήρα νερό και ξεκίνησα πάλι με δέος έναν ατελείωτο κατήφορο 10 χιλιομέτρων που θα με οδηγούσε στο χωριό Πάπιγκο, που το έβλεπα κάτω μακριά, σαν μια ασήμαντη κηλίδα στο βουνό! Δεν είχα πάει ποτέ μου εκεί και ήθελα πολύ να το δω αυτό το μέρος, γιατί είχα ακούσει πολλά και καλά. Κατηφορίζοντας άρχισα να συναντώ άλλους αθλητές που πήγαιναν αντίθετα με μας, ανηφόριζαν. Ήταν οι αθλητές από το μαραθώνιο αγώνα, το 40άρι της διοργάνωσης. Στην αρχή ένιωσα έκπληξη βλέποντάς τους, δεν το γνώριζα! Είχε πλάκα όλο αυτό και έτσι δεν κατάλαβα για πότε κύλησαν και τα χιλιόμετρα, παρά τον πόνο μου…

Cultural Services

Έφτασα στα πρώτα σπίτια του Πάπιγκου! Λαχτάρα μεγάλη, καθώς εκεί πέρα θα συναντούσα μετά από πολλές ώρες την οικογένειά μου, που με περίμενε. Κόσμος πολύς περίμενε στο σταθμό, μια εικόνα που σου δίνει χαρά και δύναμη για τη συνέχεια. Αυτό το συχνό πέρασμα από χωριά, είναι ένα στοιχείο στη διοργάνωση του Ζαγορίου που το χαρακτηρίζει και του δίνει ιδιαίτερη αξία. Ειδικά αν είσαι νέος στα ultra, σε βοηθά να ξεπερνάς αυτή τη μοναχικότητα, που σαν συναίσθημα σε καταβάλει. Οι δυσκολίες μικραίνουν και ένας αγώνας ultra με περισσότερους σταθμούς, που μάλιστα βρίσκονται μέσα σε γραφικά χωριά, κάνει τα χιλιόμετρα να μοιάζουν λιγότερα, χάρη στα χαμόγελα και την παρότρυνση των ανθρώπων που συναντάς εκεί. Φτάνω στην πλατεία, κοιτάω για τα δικά μου πρόσωπα, την οικογένειά μου. Με πλησιάζει ο σύζυγός μου, τα παιδιά μου ήταν απασχολημένα στο παιχνίδι τους πιο πέρα. Έτσι είναι, εγώ το δικό μου παιχνίδι κι εκείνα το δικό τους. Του μεταφέρω το θέμα με τα γόνατά μου. Παραδίπλα ένας διασώστης ακούει την κουβέντα και με πλησιάζει για να δει τι μπορεί να συμβαίνει. Μου είπε πως έχουν μαζέψει υγρό και τα δύο! Δεν έμεινα περισσότερο στο σταθμό, σηκώθηκα κι έφυγα. Ήμουν αισιόδοξη, με χαρά είχα συνειδητοποιήσει πως είχα φτάσει στα μισά του αγώνα. Κι εκτός από το ότι ήθελα να τελειώσω το πρώτο μου ultra, ήθελα να δω και την υπόλοιπη μισή διαδρομή…

Κατηφορίζοντας απ το Πάπιγκο για τις πηγές του Βοϊδομάτη, το μονοπάτι ήταν φτιαγμένο πάνω σε σκληρό και πετρώδες έδαφος και είχε και απότομη κλίση. Οι πόνοι στα γόνατα με σούβλιζαν πια σαν μαχαιριές! Ο κατήφορος που είχε αρχίσει απ την Αστράκα συνεχιζόταν ακόμα κι ως εδώ, μετά το Πάπιγκο και θα τέλειωνε κάτω στην αρχή του φαραγγιού του Βίκου. Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά για να τα αντέξουν τα καταπονημένα γόνατά μου. Ήδη, είχα θέμα για 30 και βάλε χιλιόμετρα διαδρομής. Δεν είχα απολαύσει τίποτα απ αυτή την πανέμορφη διαδρομή μέχρι εδώ, στην πραγματικότητα πάλευα να πηγαίνω μπροστά. Ίσως κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο πολύ πονούσα, ούτε καν οι δικοί μου άνθρωποι, η οικογένειά μου, που τους το ανέφερα. Όταν βλέπουν ότι συνεχίζεις, δεν μπορεί κανένας να φανταστεί τι σου συμβαίνει. Όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ σημαντικό να έχω ήρεμους ανθρώπους δίπλα μου, για να παίρνω κι εγώ δύναμη. Δεν θέλω να αγχώνω και να στεναχωρώ τους δικούς μου ανθρώπους.

Προσπαθούσα να κινούμαι στο μονοπάτι με πλάγιο βηματισμό για να ανακουφίζω τον πόνο απ τα γόνατα. Φυσικά δεν υπήρχε λόγος για τρέξιμο, ούτε καν περπάτημα! Σχεδόν μετακινούσα τα πόδια μου με τη βοήθεια των χεριών, μουρμουρίζοντας και κλαίγοντας απ τον πόνο. Τα κατάφερα στο τέλος κι έφτασα στις πηγές του Βοϊδομάτη! Εκεί βρήκα εθελοντές και διασώστες, που τους ανέφερα το πρόβλημά μου. Μου έβαλαν ψυκτικό σπρέι. Ίσως να πέρασε για λίγο η σκέψη να τα παρατήσω εκεί, όμως στις Πηγές δύσκολα σταματάς, γιατί η διαφυγή από εκεί απαιτεί κόπο και χρόνο, μέχρι να φτάσεις στο πιο κοντινό χωριό, στον πιο κοντινό δρόμο.

Cultural Services

Έπρεπε να συνεχίσω κι έτσι δεν έμεινα περισσότερο εκεί πέρα. Είχα μπροστά μου το φαράγγι του Βίκου και την περιβόητη Σκάλα του Μονοδεντρίου. Είχα ακούσει πολλά γι αυτήν, για το πόσο δύσκολη και ανηφορική είναι. Ήταν παράξενο, αλλά από εδώ και μετά, είτε γιατί τέλειωσαν πια οι κατηφόρες είτε γιατί κάτι σαν θαύμα μου συνέβη, μπορούσα πλέον να κινούμαι χωρίς να με πονάνε τα γόνατα! Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω, το ίδιο και η Σκάλα που έμεινε στο τέλος πίσω μου κι έφτασα επιτέλους στο Μονοδέντρι. Σε μια πέτρινη βρύση εκεί, έβγαλα για πρώτη φορά στον αγώνα τα παπούτσια μου και αντίκρυσα ένα νύχι μου να έχει φύγει απ τη θέση του. Σοκ! Έκανα πως δεν το κατάλαβα και ξαναέβαλα τις κάλτσες και τα παπούτσια και με υπομονή άρχισα και πάλι να περπατώ, φεύγοντας απ το Μονοδέντρι. Δεν είχα πια άλλη επιλογή απ το μπροστά. Το υπόλοιπο μαρτύριό μου πέρασε χωρίς να μου αφήσει ιδιαίτερες μνήμες, πέρα από το γραφικό Καπέσοβο, έξι χιλιόμετρα πριν το τέρμα, με τα φιλέματα των κατοίκων εκεί. Το τελευταίο που θυμάμαι μέχρι τη γραμμή του τερματισμού, ήταν στα σίγουρα η κατάβαση της Σκάλας του Τσεπέλοβου, δύο χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό. «Τελειώνει τώρα, τελειώνει τώρα» μονολογούσα… Ε, μετά απ αυτό το τελευταίο μαρτύριο, θυμάμαι να περνάω την αψίδα του τερματισμού στο πάρκο, μέσα στα σκοτάδια. Ήταν 19 ώρες και 20 λεπτά, που έγραφε το χρονόμετρο, εκεί κρεμασμένο. Ήταν Ιούλιος του 2015.

Πέντε λεπτά αργότερα, ήξερα πως και την επόμενη χρονιά θα ήμουν πάλι εκεί! Ήξερα πως μπορούσα καλύτερα. Την επόμενη χρονιά (2016) ήμουν φυσικά εκεί. Στις 17:09, όντως βελτίωσα την επίδοσή μου, χωρίς να έχω κάνει ιδιαίτερη προετοιμασία, απλά έμοιαζαν όλα ή σχεδόν όλα, να λειτουργούν υπέρ μου τότε. Και φέτος (2017) πάλι εκεί! Στα 80 χιλιόμετρα του Ζαγοριού για 3η φορά, με 17:15. Τουλάχιστον τις δύο τελευταίες χρονιές κατάφερα να απολαύσω και κάτι απ τη διαδρομή του αγώνα, αν και μικρό μέρος εξαιτίας της ζέστης.

 

Αν πάρεις την απόφαση να πας στο Ζαγόρι, μη φοβηθείς! Σε περιμένει το TERA, o πρωταγωνιστής εκεί, με τα 80 του χιλιόμετρα. Το «μέρος πίσω απ το βουνό» είναι μια Disneyland για παιδιά γενναία!!!