Pindus D.U.S.T – UltrAsimina, πώς θα ξεκινήσουν όλα!

0
8753

Ήταν πριν λίγους μήνες που αποφασίστηκε το project! Το καλοκαίρι του 2018 θα επιχειρήσω μια μοναχική ορειβατική διάσχιση ταχύτητας στον ορεινό κορμό της Πίνδου, με στόχο να διανύσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα μια απόσταση μεγαλύτερη από 500 χιλιόμετρα, με ανήφορους που ξεπερνούν τα 20.000 μέτρα. Το ξεκίνημα θα βρίσκεται στην αρχή του κορμού στην Ήπειρο, στα ελληνοαλβανικά σύνορα και τελικό προορισμό το Μαντείο των Δελφών!

Ξεκινώντας από το βορρά, θα ακολουθήσω μονοπάτια ξεχασμένα και κάποια σχεδόν ανύπαρκτα, πάνω σε κορυφογραμμές και γκρεμούς και μέσα σε χαράδρες και ποτάμια. Με καθημερινούς σταθμούς τα πανέμορφα, γνωστά και άγνωστα χωριά της Πίνδου, σε αποστάσεις από 30 μέχρι 50 χιλιόμετρα μεταξύ τους, αποστάσεις που θα αντιπροσωπεύουν και την απόσταση που θα διανύω καθημερινά. Μέχρι να φτάσω στον ιερό τόπο, τον «Ομφαλό της Γης», τους Δελφούς και  κάνοντας έτσι την δική μου κατάθεση αγάπης στην Ελληνική γη και στην ομορφιά της.

Όλα αυτά τα έχω γράψει και κάποιοι ήδη τα γνωρίζουν. Αυτό που δεν βρέθηκε μέχρι τώρα η κατάλληλη στιγμή για να το εκφράσω, ίσως γιατί αναζητούσα το δικό μου προσωπικό χώρο, που ελεύθερα θα μπορώ να λέω τα πράγματα όπως είναι για μένα, καταθέτοντας τη δική μου αλήθεια, είναι για το πώς γεννήθηκε η ανάγκη να το ζήσω αυτό αλλά και ποια η επιθυμία μου για την μετά το τέλος του δικού μου στόχου εξέλιξη της διαδρομής D.U.S.T.

Είχα πολλές φορές επισκεφτεί τους Δελφούς από παιδί, το κλικ όμως και η ιστορία τους με άγγιξε σαν ενήλικα, όταν πια εγώ με τα δικά μου παιδιά επισκεπτόμουν αυτό τον ιδιαίτερο, γεμάτο ενέργεια  τόπο. Όσο πιο καλά φροντίζουμε να μαθαίνουμε την ιστορία μας, τόσο πιο καλά μπορούμε να πατάμε στα πόδια μας και να αντιλαμβανόμαστε πως η ιστορία μας μπορεί να μας διδάξει στο σήμερα και να μας βελτιώσει ως μονάδες και ως σύνολο.

Πέρασαν κάποια χρόνια, όταν μέσα από την ενασχόληση μου με αγώνες βουνού έφτασα να επισκεφτώ τον Γράμμο συγκεκριμένα το Πληκάτι, ένα γραφικό, ήσυχο χωριουδάκι, ακριβώς στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Σπιτάκια με πέτρα δουλεμένη από μαστόρους μιας πιο παλιάς εποχής. Ελάχιστοι άνθρωποι στο χωριό αλλά πολύ φιλόξενοι. Πέρασαν οι μέρες και μέσα μου οι εικόνες ήταν ζωντανές, παντού μιλούσα για το πόσο ξεχωριστά και άξια προσοχής είναι εκείνα τα μέρη. Κάτι γεννιόταν μέσα μου απλά δεν καταλάβαινα τι είναι αυτό που στριφογυρίζει…

Κάποτε είχα διαβάσει -δεν το συνηθίζω δυστυχώς συχνά όταν όμως κάτι είναι περιεκτικό και με αφορά το ρουφάω ως το μεδούλι και το κάνω δικό μου- για τον δρόμο του Ιακώβου, Camino de Santiago. Αφορά μία διαδρομή από τα Πυρηναία μέχρι την πόλη του Σαντιάγο. Όποιο δρόμο και να διαλέξεις το μήκος του είναι 700 χιλιόμετρα. Εκεί συναντάς μια ατελείωτη σειρά από περιπατητές, ανεξάρτητα μέρας και εποχής. Ακόμη σήμερα, στον 21ο αιώνα πλήθος ανθρώπων κάνει το “camino”. Σήμερα ενώ παλιότερα γινόταν για θρησκευτικούς λόγους, οι περισσότεροι απλά θέλουν να εξερευνήσουν αυτή την διαδρομή. Για μερικούς ο δρόμος αποτελεί μια ευκαιρία για να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και να ζήσουν νέες εμπειρίες. Σε κάθε περίπτωση, το “camino” αποτελεί πρόκληση σωματική όσο και ψυχική. Σύμφωνα με τα γραφόμενα στα βιβλία της Σίρλευ Μακ Λέην (The Camino) και του Πάουλο Κοέλιο (The Piplgrimage= το προσκύνημα), κάνοντας αυτή την πορεία η Μητέρα Γη απορροφά όλη σου την αρνητικότητα ενώ παράλληλα παίρνεις όλη την ενέργεια των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που έχουν ήδη περπατήσει το μονοπάτι προηγουμένως. Οι προθέσεις τους, οι προσευχές και τα «μάντρα» τους είναι ενσωματωμένα στο ίδιο το έδαφος που πατάς και βαδίζεις.

Αυτό ήταν ο κρίκος που ένωσε αυτό που ανήσυχο στριφογύριζε μέσα μου… Μια διαδρομή που όποιος θα την κάνει θα αδειάσει τα πάντα από μέσα του και όταν φτάσει σε αυτό το τεράστιο θαύμα που υπάρχει εκεί στους Δελφούς θα ξαναγεννηθεί. Θυσιάζεις το σώμα για να σώσεις την ψυχή! Το D.U.S.T λοιπόν θα γεννηθεί τον Αύγουστο του 2018 κάτω από τον καυτό ήλιο της Ελλάδας. Θα ζήσω καταθέτοντας το δικό μου σώμα στα 500 χιλιόμετρα της Πίνδου και όταν πια φτάσω στο Μαντείο των Δελφών όλα ….μόλις θα αρχίζουν!